"ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ".

Βρέθηκα μόνη, να κοιτώ την θάλασσα ως πέρα στον ορίζοντα, εκεί που το σκούρο μπλέ σχεδόν μαύρο και πηχτό χρώμα της ενωνόταν με το διάφανο μαύρο γκρίζο του ουρανού..
Τα αγριεμένα κύμματα έσκαγαν πάνω στα βράχια, και άφριζαν απο την λύσσα και την μανία τους.
Δεν θα ήθελα να ήμουν ναυαγός μέσα σ'αυτή την άγρια θάλασσα...
Θα προτιμούσα να ήταν καταγάλανη και να με νανούριζε και έτσι να με κατάπινε στο τέλος , γλυκά και ήρεμα.
Γιατί, μια γλυκειά ηρεμία πρέπει να είναι ο θάνατος. όχι μια αγωνία μέχρι να παραδοθείς.
Και ο βοριάς, αχ! αυτός ο βοριάς...
Να σε παίρνει μαζί του, να σε παρασέρνει να του παραδοθείς και αυτός.
Μην βγείς απόψε στο μπαλκόνι σου κυρά, θα σε μαγέψει το φεγγάρι που γεμίζει, και θα σε πάρει ο άνεμος, θα οδηγήσειτα βήματά σου στην μαύρη θάλασσα και τελικά θα ενδώσεις... Και το πρωί, σαν ξημερώσει μουντός ο ουρανός, θα είσαι σύννεφο ψηλά,και θα ταξιδεύεις...

"ΑΤΙΤΛΟ". "ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ".

Στάθηκες μόνη στην προκυμαία, 
Το ανταριασμένο πέλαγος 
αγωνιζόταν να σε καταπιεί,
να σε κάνει δική του.
Αλλά εσύ, είσαι του ουρανού
και πετάς ψηλά.
Μόνο να το αγναντεύεις
κατάφερε...
Μόνο τόσο κέρδισε
την καρδιά σου.
Η υπόλοιπη ανήκει πάντα
μόνο σε σένα.
Και δεν την δίνεις
πουθενά...

"ΑΣΠΡΑ ΒΟΤΣΑΛΑ". "ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ".

Άσπρα βότσαλα
που γιαλίζουν 
απο τις σταγόνες της βροχής.
Όταν βρέχει, 
η θάλασσα γίνεται 
μήτρα
και σε αγκαλιάζει.
Ξαναγυρίζεις στη ζωή
του ζωοδόχου νερού.
Γίνεσαι ένα με το Σύμπαν.
Αφήνεσαι...
Χάνεις το βάρος
του σώματος.
Μόνο το βάρος
της ψυχής σου
θα κουβαλάς για πάντα.
Αυτό, δεν πετιέται
στη θάλασσα.
Απαγορεύεται
η ΡΥΠΑΝΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ.

"ΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ". "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Η μυρωδιά του χαρτιού,
το θρόϊσμα των σελίδων 
καθώς φεύγουν 
απο μπροστά μας,
όταν πια έχουν πεί 
αυτά που έχουν
να πούν.
Το βάρος του βιβλίου
στα χέρια μου.
Η λιτή αφιέρωσή σου
στην πρώτη σελίδα.
Ενα κομμάτι της ψυχής σου
δικό μου για πάντα.
Χαϊδεύω το εξώφυλλο
όπως θα χάϊδευα το κορμί σου.
Μοναδικός σύντροφος
στη ζωή μου
τα λόγια σου χαραγμένα
πάνω στο χαρτί.

"ΑΠΟΛΥΤΗ ΗΣΥΧΙΑ". "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Την απόλυτη ησυχία 
του μυαλού μου
διαταράσσει ο θόρυβος 
της σιωπής.
Συνομιλούν στο άδειο δωμάτιο,
οι γυμνοί τοίχοι,
με τα ανοιχτά παράθυρα
και τις κορνίζες στο πάτωμα.
Απο εκεί λείπεις πιά έσύ.
Σε πέταξα στα σκουπίδια,
στην τελευταία μετακόμιση.
Ενα βάρος λιγότερο σκέφτηκα.
Μα, απλώθηκες παντού
σαν την πανούκλα.
Τρύπωσες στα άδεια συρτάρια
και στα σεντόνια μου,
πριν καν προλάβω να τα γεμίσω.
Κατέλαβες το κενό
και τώρα δεν χωράω
ούτε καν εγώ πιά
στις μέρες και τις νύχτες μου.
Στριμώχτηκα λοιπόν και 'γω,
σε μια γωνιά
της καθημερινότητάς μου
και προσπαθώ να χωρέσω
στη ζωή μου.