"ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ". "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Θέλω να γράψω ένα ποίημα , 
για την ήλιο που τρυπώνει απο το παράθυρο 
και με ξυπνάει από τον λήθαργο και τον πόνο.
Από το φως, που με πείσμα μου πιέζει 
τα μάτια να ανοίξουν στη ζωή , 
να μην παραδοθούν στον πόνο και στον ύπνο.
Δεν θέλω πιά να γράψω για την απουσία σου, 
αφού δεν θα ξανάρθεις πίσω. 
Δεν θέλω πιά να γράφω 
για την καθημερινή μου δυστυχία, 
γιατί η ευτυχία μου είναι μεγαλύτερη.
Είμαι ζωντανή και ελπίζω... 
Είμαι ζωντανή και παλεύω...
Είμαι ζωντανή.
Είμαι ζωντανή.
Είμαι ζωντανή...

"ΑΔΕΙΑΖΩ". "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Αδειάζω μέσα μου
σιγά σιγά.
Στεγνώνει το σώμα
μα η ψυχή διψά ακόμα.
Ο έρωτας κρίνεται
στ' ακροδάχτυλα.
Η ακοή, ή όραση, η γεύση,
με εγκατέλειψαν.
Μόνο η αφή επιμένει.
Η πείνα σου με βασανίζει
Η δίψα σου μου καίει τα χείλη.
Και κάπου κάπου, η όσφρηση
γυρνάει και μου φέρνει την μυρωδιά σου
στα ρουθούνια.
Μα, μπορεί και να είναι μόνο
η μνήμη σου
που με συντροφεύει πιστά.
Ριγεί η παλάμη
απο το χάδι της.
Την κρατώ σφιχτά απ'το χέρι
και παρέα βαδίζουμε
προς τον θάνατο.

"IL Y A DES POEMES". "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Il y a des poèmes qui murmurent
des mots d'amour,
et d' autres,
qui comptent le sagn 
qui coule.
Il y a des poèmes,
il y a des poèmes,
Il y a toujours
tant des poèmes...

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Πολλά, 
δεν κατάφερα στη ζωή μου.
Μα, βρήκα το κουράγιο 
να σταματήσω
το Χρόνο.

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Στραγγίζει η ψυχή
το αίμα της καρδιάς.
Κοκκίνησαν οι θάλασσες
από ντροπή.
Έγιναν κόκκινο βαθύ
τα ηλιοβασιλέματα.
Αίμα πηχτό
το σάλιο στο στόμα.
Δύσκολα καταπίνονται 
οι λέξεις πιά.
Στέρεψαν τα λόγια.
Ξεψύχησε η ανάγκη
του κορμιού.
Κι' έμεινε το κουφάρι μου
στον μουσκεμένο καναπέ
να σταφιδιάζει
απ' το χρόνο.

"ΣΗΜΕΡΑ." "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

Σήμερα,
θα'ρθω να σε βρώ.
Κουράστηκα πιά 
να περιμένω,
ένα σου σημάδι 
που δεν έρχεται ποτέ.
Σήμερα πια
το πήρα απόφαση.
Θα'ρθω να σε βρώ.
Να σε αναγκάσω
να με κοιτάξεις κατάματα.
Να μου πείς
γιατί, και άν
με πούλησες τελικά.
Εβαλα στην κατσαρόλα
να βράζουν οι φακές.
Μόλις τελειώσω,
θα σε σερβίρω
στο πιάτο σου,
και θα'ρθω.
"Αντί πινακίου φακής".
Να σε αναγκάσω
Να μου πείς.
Να μάθω.
Να ξέρω.
Να πάψω πιά
να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.
Και ας μην πάψω ποτέ,
να σ'αγαπώ...

"ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ." "ΜΙΚΡΟ ΑΓΟΡΙ 5."

Μικρό αγόρι, 

Ιδρώνει το κορμί στην σκέψη σου

Μικρές σταγόνες, 

κυλούν στην ραχοκοκκαλιά μου,

και με κάνουν να ριγώ.

Φτάνουν μέχρι την μέση 

και σταματούν στις βούλες της Αφροδίτης

Θυμάμαι το χέρι σου, 

να χαϊδεύει την λεκάνη μου,

πριν κατέβει ακόμα πιο κάτω, 

με το θράσος της νιότης σου

και την σιγουριά του ανδρισμού σου.

Νοιώθω το κεφάλι μου 

να καίει, 

την καρδιά μου να 

χτυπάει δυνατά. 

Ακόμα σε θέλω.

Τι και αν σ'άφησα

να προχωρήσεις στην ζωή σου,

στα βήματα που εγώ, 

ήδη έχω περάσει.

Το μυαλό δεν ξεχνάει ποτέ,

το κορμί θυμάται και αντιδρά πάντα.

Η ψυχή, καταδικασμένη να μην γερνά,

πεθαίνει πάντα σαν έφηβη.