"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ" "ΑΠΟΛΟΓΙΑ 1."

-"Και τι έκανες όλη μέρα κρατούμενη;"

-Εψησα καφέ, κάπνισα πέντε -έξι τσιγάρα, έγραψα δυό ποιήματα, και αρχισα ένα τρίτο..."

-"Και πως περιμένεις οτι θα κερδίσεις το φαγητό της ημέρας;"

-"Δεν ξέρω, έχετε δίκιο , δεν το σκέφτηκα καθόλου, δεν πείνασα όσο έγραφα... 

Τώρα δεν ξέρω, έχετε δίκιο."

-"Το δίκιο μου δεν με ταϊζει".

-"Έχετε δίκιο, έχετε δίκιο, δεν ξέρω, ίσως να μην δικαιούμαι, δεν ξέρω... 

Όμως, δεν το σκέφτηκα, δεν το σκέφτηκα όσο έγραφα, δεν το σκέφτηκα, 

μετά, πέρασε η μέρα..."

-"Δεν είναι δικαιολογία αυτή, κρατούμενη!"

-"Μάλιστα. Έχετε δίκιο. Δεν το σκέφτηκα όμως... 

Ίσως, ίσως αν χρεωθώ τις λέξεις που χρησιμοποίησα, σκέφτομαι ίσως αν τις χρεωθώ, ίσως θα μπορούσα.... να χρεωθώ τις λέξεις...
Να τις χρεωθώ...
Έτσι πρέπει. 

Οι ποιητές πρέπει να χρεώνονται τις λέξεις που χρησιμοποιούν... 

Να τις χρεώνονται, να τις χρεωνόμαστε, να ζούμε με το βάρος του δανείου, αυτό πρέπει να γίνει... Να χρωστώ τις λέξεις μου στην κοινωνία, έχετε δίκιο.

Δεν πειράζει, δεν θέλω ψωμί σήμερα, χρωστώ τις λέξεις μου..."

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "Η ΣΚΙΑ ΣΟΥ".

Βρήκα στον ύπνο μου 
την σκιά σου 
και την ρώτησα 
αν τελικά με αγάπησες ποτέ,
ή αν μόνο έπαιξες μαζί μου.
Στεκόταν αμίλητη
και με κοιτούσε η σκιά,
μ' εκείνο το βλέμμα σου που
ακόμα τόσο έντονα θυμάμαι.
Δεν μου απάντησε,
μόνο με κοίταγε.
Ύστερα με ρώτησε γιατί
έφυγα,
γιατί χάθηκα και πιά δεν
σε θυμάμαι.
Δεν είχα τίποτα να πω,
πώς να διακαιολογηθώ.
Πώς να σου εξηγήσω
οτι πέθανες.
Και οτι εμείς οι ζωντανοί,
πρέπει να ξεχνάμε
τους πεθαμένους.
Πρέπει να συνεχίζουμε
μπροστά.
Κι' ας κόβεται η ζωή μας
στα δύο οταν ο θάνατος χτυπά.
Με κοίταξες ξανά,
και έπειτα χάθηκες πάλι.
Και ύστερα ξύπνησα και γώ,
στον κόσμο τον δικό μου,
των ζωντανών.
Πήρα βαθειά ανάσα,
έσκυψα το κεφάλι
και προχώρησα...

" ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ" "Η ΒΡΟΧΗ".

Η βροχή,

διέλυσε το σύννεφο.

Η βροχή,

ξέπλυνε το πεζοδρόμιο.

Η βροχή,

έσβησε τα βήματά σου.

Η βροχή...

Και έμεινα εγώ

στο υπόστεγο μόνη.

Να περιένω

να περάσει

για να προχωρήσω.