"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΜΑΝΑ".

Μάνα,

κάθισα χτές το βράδυ

και μάζεψα τις συγγνώμες

που έπρεπε να σου είχα πεί

από παιδί...

Έψαχνα να βρω,

άν, ισοφαρίζουν την συγγνώμη

πού μού χρωστάς,

από την στιγμή

μιας δικιάς σου απόλαυσης

πού με γέννησε σ'ενα κόσμο

που ποτέ δεν ήθελα

να ζώ...

ΑΤΙΤΛΟ.

Η ψύχρα της νύχτας, 
το φεγγάρι ολοστρόγγυλο κρυμμένο 
ανάμεσα στα σύννεφα,
η νωτισμένη ανάσα δίπλα στο αυτί μου
που μυρίζει οινόπνευμα. Στο δωμάτιο,
όλα είναι κρύα και υγρά
απο την απογευματινή βροχή
Ο τρελλός λαγός του Σαχτούρη,
χοροπηδάει ανάμεσα στα βρεγμένα χόρτα
και μετά, γεμίζει λασπωμένες πατημασιές
τα σεντόνια μου.
Τα άσπρα, τα λινά, τα προικώα μου.
Που κιτρίνισαν στο ντουλάπι
περιμένοντας πενήντα χρόνια,
τον ιππότη εραστή.
Εκείνον, που μύριζαν τα πόδια του
απο την απλησιά...
Με τα βρώμικα νύχια
και τα λιγδωμένα μαλλιά, πού υποδήλωναν
κουλτούρα.
Άσημη και κενή εγώ, δίπλα του
να τον υποβαστάζω όταν παραπατούσε
απο το μεθύσι.
Νοσοκόμα - υπηρέτρια,
σημαντική υποστηρίκτρια της Τέχνης.
Και η Τέχνη θέλει θυσίες αγαπητή...
Τελικά, δεν ήμουν σοβαρή εγώ,
δεν πληρούσα τις προϋποθέσεις.
Πάντα μια μετριότης θα είμαι
δίπλα στον μεγάλο καλλιτέχνη.
"Καλύτερα να φύγω" είπα ενα βράδυ.
Και ακολουθώντας το κουνέλι,
βούτηξα στο πηγάδι της Αλίκης...