Αναπνέω ακόμα...
Αναπνέω.
Γεμίζω τα πνευμόνια μου
με αέρα
ανακατεμένο με καυσαέριο
μα αναπνέω...
και ας θέλω μόνο
να κοιμηθώ.
Ακόμα και στον ύπνο
συνεχίζει κανείς
να αναπνέει.
Κρατιέμαι απο το κλαδί
σφιχτά.
Κοιτάζω την ανθισμένη κερασιά
απο κάτω προς τα πάνω.
Το χέρι μου κρατά
το κλαδί της,
και μαδάει κάποια από
τα ανθάκια της.
Τεντώνω τον λαιμό μου
σηκώνω το βλέμμα
ανάμεσα στα λουλούδια της,
βλέπω ουρανό.
Κλείνω τα μάτια,
ξαναβλέπω ουρανό.
Γαλάζιο ουρανό σπαρμένο
με άσπρα λουλούδια...
Ακόμα μιαν ανάσα...
Το χέρι αρχίζει να κουράζεται.
Κρατάω σφιχτά το κλαδί.
Νυστάζω.
Ακούω στ'αυτιά μου το νανούρισμα,
"κοιμήσου και παρήγγειλα,
στην Πόλη τα προικιά σου
στη Βενετιά τα ρούχα σου
και τα διαμαντικά σου"...
Αποκοιμιέμαι...
Πετάω ξαφνικά,
ανάλαφρη...
Και στο χέρι μου
κρατάω σφιχτά,
ακόμα,
ενα κλαδάκι ανθισμένης
κερασιάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου