Μικρό αγόρι,
με τα σύννεφα στα φρύδια
και τις αστραπές στα μάτια.
Η καρδιά σου βροντάει
και αστράφτει το προσωπό μου.
Σου χαϊδεύω το μέτωπο,
ισιώνω τα φρύδια,
να διώξω τη σκοτούρα
του μυαλού σου.
Αν ήξερες,
πόσες ιστορίες ζωής έχω
να σου πώ,
που μοιάζουν με παραμύθια...
Πόση θλίψη μαζεμένη
στ'ακροδάχτυλα
που ακουμπούν απαλά
στο φαρδύ σου στέρνο...
Μιά ολόκληρη πόλη,
ζεί μέσα στην άλλη πόλη
που σαπίζει στην υγρασία
των Βορείων και Νοτίων προαστείων...
Περπατάω αργά,
στους βρώμικους δρόμους
του κέντρου.
Σε σκέφτομαι.
Μου λείπεις ήδη
Και να σκεφθεί κανείς
οτι,
σε συνάντησα τυχαία
μόλις χθες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου