Η τελευταία τζούρα.
Αυτή που σου καίει λίγο τα δάχτυλα.
Γιατί φυσικά, είναι άφιλτρο.
Ενα μικρό πουράκι, σκέτος καπνός,
δυνατός αρωματικός καπνός.
Που κάνει το κεφάλι σου λίγο να γυρίζει.
Τόσο, που το κάψιμο στα δάχτυλα,
γίνεται ανεπαίσθητο.
Η τελευταία ρουφιξιά λοιπόν.
Η μήπως προτελευταία;
Γιατί ακόμα και αν τα δάχτυλα
εμποδίζουν το στόμα να
έρθει σε επαφή με τον στριμένο καπνό,
η δυνατή ρουφιξιά φέρνει ακόμα
λίγο καπνό μέσα στο στόμα
και απο 'κεί, πάλι στο κεφάλι.
Που ακόμα γυρίζει.
Και ανακατεύει τις μνήμες
και τις αισθήσεις του παρόντος,
όλες μαζί... στο καζάνι του μυαλού.
Αναρωτιέσαι αν θυμάσαι αυτόν που
σε έμαθε να καπνίζεις έτσι, ή αυτόν
πού σε έφερε σήμερα στην διάθεση
να καπνίσεις ξανά, με το ίδιο τρόπο,
μέχρι να καούν τα δάχτυλα σου...
Στο τασάκι, ακόμα ένα σβησμένο
αποτσίγαρο.
Μαζί με τα άλλα.
Και η ζωή σου, ενα τασάκι γεμάτο.
Αναμνήσεις, αισθήσεις, αισθήματα,
όλα ανακατωμένα
όλα μια στάχτη από καμμένο καπνό.
Η πίκρα μένει μόνο στο στόμα.
Την καταπίνεις με το σάλιο σου,
κι' αυτή κατασταλάζει σαν σκούρο
τιτάνωμα
πάνω στην καρδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου