-"Φεύγω αύριο", της είχε πει "και θα γυρίσω στις 18".
Ήταν αρχές καλοκαιριού, και 'κείνη έμεινε να περιμένει να περάσουν οι μέρες.
Τον Δεκαπενταύγουστο, σκέφτηκε "τρεις μέρες ακόμα".... και συνέχισε να κοιμάται για να μην νιώθει και να αφήνει τον χρόνο να περνάει...
Πέρασαν οι 18 και ακόμα περιμένει.
Δεν είχε σκεφτεί να ρωτήσει πιο μήνα, τώρα είναι αργά πια... δεν έχει άλλη επιλογή.
Συνηθισμένη είναι εξάλλου. Μια ζωή να περιμένει.
Σφίγγει τα χέρια σε γροθιές, σφίγγει τα χείλη μέχρι να τρίξουν τα δόντια, κάνει υπομονή, κάνει κουράγιο, περνάει ο καιρός, όλα αλλάζουν, και πάντα ίδια είναι.
Ακούει τους άλλους να μιλάνε γι'αυτή, να την κρίνουν, να την μαλώνουν, να την βρίζουν.
Ακούει και πονάει μέσα της, μα εξωτερικά, δεν δείχνει τίποτα.
Ύστερα γυρίζει μόνη, σπίτι της και ξεσπάει.
Ξέρει να απαντήσει, μα δεν μιλά. Τι νόημα θα είχε άλλωστε;
Όλοι αυτοί που ξέρουν με ευκολία να κρίνουν, δεν μπορούν να δουν καθαρά, δεν θέλουν, αρνούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και την αλήθεια.
Την δική της αλήθεια, ποτέ δεν την είδε κανείς.
Ίσως και να μην θέλησε η ίδια να αφήσει κανένα να την δει.
Το κεφάλι της πάει να σπάσει. Ο πόνος αντέχεται, οι σκέψεις είναι ανυπόφορες όμως...
Ο πόνος περνά με τα παυσίπονα.
Παλιότερα, τις σκέψεις, τις βύθιζε στον ύπνο. Μα τώρα πονήρεψαν, έμαθαν να τρυπώνουν στα όνειρά της και δεν την αφήνουν πια σε ησυχία καθόλου.
Τι να κάνει; Υποτάχθηκε και αυτή. Τις άφησε να τριγυρίζουν ανεξέλεγκτες, να κάνουν ο,τι γουστάρουν μέσα στο κεφάλι της.
Έτσι τουλάχιστον γλύτωσε τον ύπνο της!
Κοιμάται με ηρεμιστικά χάπια, αλλά κοιμάται. Κάτι είναι και αυτό...
Και όταν το πρωί ξυπνά, δεν θυμάται όνειρα. Μόνο ένα κενό.
Μ' αυτό το κενό ξυπνάει, αυτό το κενό καλημερίζει και μαζί του συνεχίζει τη μέρα της, μέχρι το βράδυ πάλι.
Στις 20 του μήνα, πήγε στο νεκροταφείο και άφησε ενα λουλούδι στον τάφο του πατέρα της. "Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια" σκέφτηκε, καθώς άφηνε το τριαντάφυλλο πάνω στο ασπρο μάρμαρο.
Σήμερα είναι 22 και αύριο θα ξημερώσει 23. Πέρασε σχεδόν και αυτός ο μήνας...
Περνάνε οι μέρες, οι μήνες, ο χρόνος, τα χρόνια...
Όλα περνάνε τελικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου