Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

-Λ-.

Τρείς η ώρα το βράδυ.
Τώρα μ' έπιασε αυτή η αναστάτωση. Τώρα, που έκλεισα τον υπολογιστή και ανέβηκα να πέσω για ύπνο.
Και ενώ έχω κολλήσει με το -Λ-, σκέφτομαι το -Υ-, και το -Χ-, έχω το -Σ- και το -Π-.
Ολα αυτά, τά 'χω. Μέσα στο μυαλό μου.
Μόνο για το -Λ- δεν μπορώ να αποφασίσω...
Να βάλω Λάθος;
ολα ενα λάθος ήταν!
Να γράψω Λίγο;
λίγο ακόμα αν μου 'δινες χρόνο...
Η μήπως είναι καλύτερα να πω Λόγος;
είχα τον Λόγο. Ολα από τον Λόγο ξεκινούν...
Λίγος Λάθος Λόγος
λοιπόν...

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

-Κ-

Καλύτερα έτσι.
Πολύ καλύτερα...
Το σπίτι είναι άδειο και σιωπηλό.
Στο ψυγείο έχουν ήδη αρχίσει να μουχλιάζουν τα τελευταία μας ψώνια...
Κάποιο κομμάτι παρμεζάνας έχει περισσέψει ξερό πια κι'αυτό, μόνο για τρίψιμο κάνει,
αλλά, ποιός μαγειρεύει πιά;
Ενα μισοάδειο μπουκάλι κρασί, πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, κοντεύει να γίνει ξύδι.
Τα τασάκια είναι όλα στιβαγμένα το ενα πάνω στο άλλο, πλυμένα και καθαρά...
Δεν χρησιμοποιούνται πιά.
Η σιωπή, απλώνει τον ιστό της μαζί με τις αράχνες,
στις μπαλκονόπορτες που έχουν να ανοίξουν από τότε που έφυγες.
Ο κήπος είναι πάντα δροσερός, και ευωδιάζει.Ετσι μου λένε όσοι τύχαίνει και περνούν απ'έξω.
Ο κηπουρός πρέπει να έρχεται πάντα, δεν τον βλέπω ποτέ,
ούτε και εκείνος βλέπει σημάδι ζωής στο σπίτι.
Κι' όμως, μέσα είμαι!
Εδώ!
Ακόμα!
Στο μπάνιο, το μπουρνούζι μου, μιλάει στην μόνη πετσέτα που υπάρχει στην πετσετοθήκη.
κάνουν, το ένα παρέα στο άλλο.
Αυτά δεν αντέχουν να είναι μόνα τους...
Το μαξιλάρι σου, το βράδυ, έρχεται κρυφά προς τη μεριά μου,
να νοιώσει και αυτό λίγο ανθρώπινο κεφάλι, λίγη ανάσα...
μαζεύει και κανένα στεγνωμένο δάκρυ για να 'χει ανθρώπινη επαφή...
Νομίζω σήμερα, είναι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.
Ακούω και μουσικές, απέξω...
Είναι η μέρα της μουσικής.
Στο σπίτι βασιλεύει απόλυτη ησυχία.
Δεν θέλω φασαρία εγώ,
Δεν θέλω κόσμο, δεν θέλω ανθρώπους,
Ούτε άνθρωπο δικό μου.
Η σιωπή είναι μόνο σύντροφός μου.
Καλύτερα έτσι.
Πολύ καλύτερα...
Φαντάσου πως,
σχεδόν κινδύνεψα να σ' αγαπήσω!

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

-Ι-

ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ αισθημάτων...
Πέρασες από πάνω μου σαν οδοστρωτήρας και δεν άφησες τίποτα όρθιο!
Και μετά θύμωσες!
Δεν είναι ο πόνος της πληγής που με κάνει να κλαίω,
δεν είναι ούτε που ακόμα μια φορά πίστεψα λάθος.
Είναι που καταβάθος ξέρω, οτι χτυπάς εμένα, γιατί θυμώνεις με τον εαυτό σου.
Και αυτό δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω.
Δεν ξέρω πως.
Εσύ, κάνεις τις λέξεις μαχαίρια και χαράζεις τη ψυχή μου.
Και μεθάς με το αίμα της πληγής μου.
Κερνάς και τους φίλους σου,
και όλοι μαζί, γιορτάζετε και διασκεδάζετε...
Κοιτάξου στον καθρέφτη αγάπη μου,
Θα δείς πως,
εγώ αιμορραγώ, αλλα εσύ είσαι χλωμός σαν πεθαμένος...
από σένα φεύγει η ζωή από μέσα σου.
Και συνειδητοποιείς οτι δεν την εχεις ζήσει τελικά.
Την άφησες να περάσει μέσα από τα χέρια σου,
την σκόρπισες, στα χαμένα...
την πέταξες, και συνεχίζεις να την πετάς στα σκουπίδια...
Εγώ αιμορραγώ από τις μαχαιριές σου,
αλλά,
κάθε βράδυ παίζω καινούργιες μουσικές...
και θα πεθάνω κάποια στιγμή,
οπως όλοι μας εξάλλου,
αλλά θα πεθάνω χορεύοντας...

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

-Η- , -Θ-

ΉρΘες,
στη ζωή μου
κάποια στιγμή.
Και ο ερχομός σου,
με προετοίμαζε ήδη
για τη φυγή σου.
Γιατί,
πάντα αυτό συμβαίνει.
Ό,τι έρχεται κάποια στιγμή,
μετά
πάλι φεύγει.
Και η χαρά, και η λύπη,
και ο πόνος και ο θυμός...
Και τί μένει τελικά;


η Θύμηση!
όλων αυτών που νιώσαμε,
όλων αυτών που ζήσαμε.
Θυμάμαι,
σημαίνει έχω ζήσει
έχω γελάσει
έχω πονέσει
έχω κλάψει.
Θυμάμαι
σημαίνει πως,
ακόμα είμαι ζωντανή...

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

-Ζ-

Ζήσαμε την αγάπη μας
μέχρι το τέρμα.
Ήπιαμε τον έρωτα,
μέχρι την τελευταία σταγόνα.
Και όταν πιά,
στραγγίξαμε τα χείλη μας,
ζητήσαμε αλλού
νέα φιλιά,
για να ξεδιψάσουμε την δίψα
της ψυχής.
Μόνο στό σάλιο μας απόμεινε πιά,
η θύμηση της γεύσης
των φιλιών μας.
Να βεβαιώνει πως
εμείς οι δύο, κάποτε
είμασταν ένα.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

-Ε-

Έφυγα.
Πάντα φεύγω
γιατί,
η Ελευθερία μου,
είναι πιό πολύτιμη
απο την
Ευτυχία...
Έφυγες.
Εγώ σ'έδιωξα...
γιατί,
η Ευτυχία μας,
σκότωνε την
Ελευθερία μου...

-Δ-.

Δόθηκα,
με την ορμή της νιότης μου
και τον ενθουσιασμό
του καινούργιου.
Διάλεξα,
γιατί, όλοι με ήθελαν.
Διαπραγματεύτηκα
την ελευθερία μου,
με ανταλλάγματα
που τα πλήρωσα πολύ ακριβά.
Και στο τέλος,
Δήλωσα υποταγή
στο σύστημα...
Γιατί, κάποια πράγματα,
ΔΕΝ συγχωρούνται...