Το Μοντελο

Την κοιτούσε, έτσι όπως καθόταν στον καναπέ, μισόγυμνη, με το κομμάτι του υφάσματος επάνω στο σώμα της, ακριβώς εκεί που το είχε ο ίδιος τοποθετήσει λίγα λεπτά πριν.
Πήγε πίσω στον καμβά του, την ξανακοίταξε, από άλλη γωνία αυτή τη φορά.
Κάτι τον ενοχλούσε.
Κάπως το φώς έριχνε επάνω της μιά σκιά που δεν του άρεσε, κάποια γωνία του προσώπου της του φαινόταν λάθος. Και τα μάτια της, είχαν μιά περίεργη έκφραση, έβγαζαν μιά μελαγχολία που δεν την άντεχε, δεν την ήθελε, αυτός την έβλεπε, δεν μπορούσε να την αγνοήσει, και τον ενοχλούσε.
Άφησε κάτω πάλι τα μολύβια του, εκνευρισμένος.
Κάτι του έφταιγε, κάτι τον έκανε να μην μπορεί να αποτυπώσει στον καμβά αυτό που έβλεπε σ'αυτό το κορίτσι, αυτό που ένοιωθε όταν την κοιτούσε.
Είδε τα μάτια της να στενεύουν ανεπαίσθητα, ενώ έμενε εκεί, ξαπλωμένη στον καναπέ του ακίνητη, και τον κοιτούσε. Είδε την σκέψη που πέρασε απο μέσα τους.
Κινήθηκε προς τον καναπέ που εκείνη ήταν στημένη, ξαπλωμένη, με το μεταξωτό ύφασμα να καλύπτει μέρος του όμορφου κορμιού της, αφήνοντας γυμνή την ψυχή της.
Τώρα, βρισκόταν ακριβώς από πάνω της.
Κοντοτάθηκε και την κοίταξε ξανά, έκανε ενα βήμα πίσω, και μετά, έσκυψε και την πήρε στην αγκαλιά του.
Φιλήθηκαν με ενα άγριο πάθος, και ετσι όπως αυτή ήταν ήδη γυμνή και ξαπλωμένη στον καναπέ, βρέθηκε μέσα της πρίν καλά καλά να το καταλάβει.
Τώρα της χάϊδευε το πρόσωπο, τα μαλλιά, της φιλούσε το στήθος, τον λαιμό, αυτό τον ίδιο λαιμό που λίγο πριν προσπαθούσε να ζωγραφίσει, της ψιθύριζε πίσω από το αυτί λέξεις που ούτε και αυτός καταλάβαινε,και στο τέλος, της ακινητοποίησε το κορμί της πλέκοντας τις παλάμες των χεριών του με τις δικές της, και με ενα τελευταίο σπασμό και μια άγρια χαρά, έφτασαν και οι δύο ταυτόχρονα σε οργασμό, βγάζοντας μια πνιχτή κραυγή ανακούφισης, που έμοιαζε με εναν περίεργο, βαθύ αναστεναγμό.
Τώρα, ήταν και οι δύο ξαπλωμένοι αγκαλιά στο πάτωμα, χωρίς να μιλάνε, μόνο έχοντας ακόμα τις παλάμες των χεριών τους σφιχτά πλεγμένες.
Τώρα, ήξερε τί του έφταιγε τόσες μέρες με αυτό το μοντέλο τελικά.
Τώρα, συνειδητοποιούσε τι του συνέβαινε...
Δεν μπορείς να ζωγραφίσεις τον έρωτα!
Οταν είσαι εσύ ο ζωγράφος, ο,τι και να κάνεις, μπορεί να είναι καλό στα μάτια των άλλων, αλλά στα δικά σου, είναι πάντα, μια κακή, φτηνή απομίμηση αυτού που νοιώθεις...