ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ"...

-"Τελικά αυτό που ζείς είναι ενα ς πολύ μεγάλος έρωτας!" μου λέει η φίλη μου και εγώ την κοιτάζω απορημένη....
-"Εγώ;" "Σε μένα μιλάς;" τη ρωτάω...
-"Ναι ρε παιδί μου, αν τον έβλεπες πως σε κοίταζε όλη την ώρα, πως χαμογελούσε οταν μιλούσες, πως προσπαθούσε να είναι σοβαρός ανάλογα με την περίστασή, και πως έλειωνε σε κάθε σου αστείο κάθε σου κίνηση"...
-"Ναι , καλά"... απαντώ εγώ... "ξεχνάς βέβαια οτι τον έχω δεί τρείς φορές όλες κι'όλες... "
-"Τι σημασία έχει; Πόσο καιρό τραβάει αυτή η ιστορία; Δεν είναι δυο χρόνια τώρα;
Δυό χρόνια που παίζετε σαν τη γάτα με το ποντίκι...Δυό χρόνια, που αντί να περάσει αυτή η έλξη που νοιώθετε ο ένας για τον άλλον ολοένα γίνετε και πιο έντονη;"
-"Ετσι είναι!" της απαντάω.
Αλλά, αν με ρωτήσω μέσα μου δεν ξέρω αληθινά τι να πώ...
Τί είναι αλήθεια ο έρωτας;
Θυμάμαι οταν τον είχα πρωτοαντικρύσει, μου είχαν κοπεί τα πόδια...
Τον κοίταζα σαν χαζή, ακουγα την φωνή του και βρισκόμουν αλλού... Κόντεψα να ξεχάσω γιατί είχα πάει στο γραφείο του.
-"Μην ανησυχείτε, όλα θα τακτοποιηθούν" μου είχε πεί τότε, " εσείς να ηρεμήσετε" να αφήσετε να υπόλοιπα σε μάς"...
Βγήκα απο το γραφείο και ήμουν σαν ζαλισμένο κοτόπουλο...
Ως δια μαγείας είχα ξεχάσει το πρόβλημά μου, το μόνο που ήθελα εκείνη την στιγμή, ήταν αυτόν τον άντρα!
Τον ήθελα δικό μου, τον ήθελα σαν κολασμένη...
Γύρισα στο σπίτι, στον άντρα μου, που με ρώτησε τι έγινε με την υπόθεση, και 'γώ αόριστα απάντησα οτι εντάξει, όλα πήγαν καλά... "τι να του έλεγα και να τον ζαλίζω... τώρα"...
Συνέχισα να πηγαίνω στο γραφείο, η υπόθεση χρειαζόταν παρακολούθηση...
Εγώ χρειαζόμουν την "δόση" του χαμόγελού του, της ματιάς του, της φωνής του...
Μετά χώρισα!
Δεν ήταν ξαφνικό, αναμενόμενο ήταν, έπρεπε να είχε γίνει πολύ καιρό πρίν, στην πραγματικότητα.
Και οταν ξαναπήγα στο γραφείο , ήταν η πρώτη φορά που κοίταζα αλλού, απέφευγα να τον κοιτάξω κατάματα, δίσταζα να δώσω το χέρι μου και στην απλή χειραψία...
Και μετά, κάποια στιγμή, ούτε και γώ ξέρω πώς, βρέθηκα να τον φιλάω και να του λέω,πως αυτό, ηθελα να το κάνω από την πρώτη φορά που μπήκα στο γραφείο του...
Δύο, φορές βρεθήκαμε μαζί όλες και όλες...
Δυό φορές!
Τι σημάδι αραγε μπορεί να αφήσουν σε ενα κορμί που εχει γνωρίσει πολλά, τί αποτύπωμα ψυχής μπορούν να χαράξουν;
Δυό κόσμοι διαφορετικοί οι κόσμοι μας. Δυό ζωές που δεν μπορεί ποτέ να συναντηθούν, να ζήσουν κοινά...
Δυό άνθρωποι που συναντήθηκαν κάτω από περίεργες συνθήκες, που ενώθηκαν στιγμιαία...
Ναι, ενα "στιγμιαίο αδίκημα" ήταν θα μπορούσε να πεί κάποιος!!!
Μα έλα που και το στιγμιαίο δεν παύει να είναι αδίκημα...
Και αυτή η ρημάδα η παρανομία έχει μιά γλύκα...τρομερή.
Καμμιά μου σχέση δεν κράτησε από τότε, κανένας άντρας δεν κατάφερε να ξυπνήσει μέσα μου το ενδιαφέρον τόσο καιρό τώρα...
Δεν θα μπορέσω ποτέ να περπατήσω μαζί του αγκαλιά στο δρόμο.
Δεν υπάρχει ποτέ καμμιά πιθανότητα να κοιμηθούμε και να ξυπνήσουμε μαζί το πρωί...
Δεν θα πάμε ποτέ εκδρομή, δεν θα φάμε ποτέ μαζί έξω, δεν θα τον συστήσω ποτέ με καμάρι έτσι όπως νοιώθω μέσα μου οταν τον κοιτάω, στους φίλους μου, και 'κείνος δεν θα με παρουσιάσει ποτέ στους δικούς του...
Θα γυρίζω σπίτι μου και απλά θα σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν αν ήμουν η γυναίκα του, αν μπορούσε να είναι ο δικός μου αντρας, και όχι κάποιας άλλης!
Θα γυρίζω πίσω από τα ξενύχτια μου τα βράδυα με τις άλλες παρέες και θα σκέφτομαι εκείνον...
Ασε μας ρε φιλενάδα!!!
"Μεγάλος έρωτας"... Με πρόκοψε...
Τόσο μεγάλος, που δεν ξέρω πως να τον εξηγήσω, δεν ξέρω γιατί ασχολούμαι με αυτόν, δεν ξέρω γιατί εχει πάει τέσερεις το πρωί και 'γω αντί να κοιμάμαι τον σκέφτομαι, και οταν θα ξαπλώσω στο κρέβάτι θα κλείσω τα μάτια και τα στον φέρω στο μυαλό μου για να αποκοιμηθώ...
Μεγάλος έρωτας, όπως όλοι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες!!!
Τόσο μεγάλος, που δεν χωράει στη ζωή μου, και δεν χωράω στη δική του...
Και τελικά, χορταίνουμε και οι δύο μας με ότι μένει στο περιθώριο!!!