Κάπου εκεί έξω βρίσκεσαι ακόμα αγάπη μου...
Το ξέρω!
Κάπου πίνεις και με σκέφτεσαι, κάπου περπατάς σαν κολασμένος μεσ τη νύχτα, όπως και 'γώ που κάθομαι εδώ, ολομόναχη στο σπίτι και σε σκέφτομαι, και σε περιμένω.
Ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου και το κορμί σου πονάει από την έλλειψη της παρουσίας μου.
Οπως το δικό μου ματώνει πάνω στο κρεβάτι ψάχνοντας το δικό σου.
Μαχαίρι τα αδεια σεντόνια, μου χαράζουν το κορμί.
Απλώνω το χέρι μου στην δική σου πλευρά και τα καρφιά του άδειου σου μαξιλαριού μου τρυπάνε την ψυχή.
Σφίγγω τα δόντια να μην ουρλιάξω από τον πόνο της απουσίας σου.
Σφιγμένες γροθιές τα χέρια μου ανάμεσα στα σκέλια μου.
Ματώνουν τα νύχια μου τις κλειστές μου παλάμες, προσπαθώ να αντέξω να συνηθίσω χωρίς την αίσθηση του κορμιού σου να ακουμπάει το δικό μου.
Δεν μπορείς να ξυπνήσεις χωρίς εμένα δίπλα σου, παραδέξου το!
Καμμιά άλλη γυναίκα δεν μπορεί να σε ξυπνήσει ετσι όπως σε ξυπνούσα εγώ, και το ξέρεις!
Οπως και 'γώ, ξέρω πως δεν μπορώ να ησυχάσω χωρίς εσένα δίπλα μου!
Λείπει ο θόρυβος της ανάσας σου από το δωμάτιο, και αυτή η απόλυτη ησυχία του, με τρελλαίνει!
Με παίρνει ο ύπνος τα ξημερώματα πιά, και τότε τρυπώνεις στα όνειρά μου και γίνεσαι μαρτύριο.
Πετάγομαι στον ύπνο μου, και μετά, ξανακλείνω τα μάτια μου γρήγορα, και προσπαθώ να σε φέρω πίσω, να μην ξυπνήσω, να σε κρατήσω για λίγο ακόμα μέσα στο μυαλό μου...
Σηκώνομαι ιδρωμένη από την αγωνία και βγαίνω στον κήπο.
Τα κοτσύφια άρχισαν κιόλας να κελαϊδάνε...
Το φεγγάρι έχει κάνει ήδη τον κύκλο του, και έρθει από την μερηά μου τώρα, έτοιμο να με καληνυχτίσει...
Η σκιά του μπαίνει στο δωμάτιο και παίρνει σιγά σιγά το σχήμα και την μορφή σου...
Ακουμπάει στα σεντόνια και μου φωτίζει το πρόσωπο.
Μου σκουπίζει το ιδρωμένο μου κούτελο και λεπτό με το λεπτό, περνάει δίπλα στο μαξιλάρι σου.
Κλείνω ξανά τα μάτια μου, νυστάζω, είμαι κουρασμένη.
Και σύ είσαι δίπλα μου, στο μαξιλάρι, με το ασημένιο σου φώς, και με νανουρίζεις...
1 σχόλιο:
φιλί
Δημοσίευση σχολίου