Κοίταζε ψηλά τον ουρανό, που ήταν σκεπασμένος με σύννεφα.
-"Θα βρέξει αύριο μάλλον" της είπε...
-"Ισως", απάντησε εκείνη, ενώ παράλληλα έψαχνε να βρεί ανάμεσα στα σύννεφα κάποιο αστέρι.
Και έτσι όπως γύρισε το κεφάλι της, για να δεί από την άλλη μερηά, εκείνος έσκυψε και την φίλησε.
Ηταν ενα ωραίο φιλί.
Απαλό, ήρεμο, τρυφερό και παράλληλα γεμάτο πάθος.
Ομως, η γεύση που σου άφηνε στο τέλος, ήταν σαν αυτή της τσιχλόφουσκας φράουλας...
Και της άρεσε.
Δάγκωσε απαλά τα χείλια της, και ξανακοίταξε ψηλά στον ουρανό.
Τα σύννεφα είχαν φύγει. Εψαξε για την Μεγάλη Αρκτο.
Μα, κοίταζε ανάποδα, προς την Ανατολή... και δεν μπορούσε να την βρεί...
Μόνο την Αφροδίτη είδε, ευθεία μπροστά της, να λάμπει όπως πάντα πιό πολύ από όλα τα άλλα αστέρια.
Εμεινε ετσι, ακίνητη στη καρέκλα της, δίπλα στη θάλασσα, με την Αφροδίτη να την κοιτά από ψηλά.
Δεν την ένοιαζε πιά να βρεί την ανάποδη κατσαρόλα της Μεγάλης Αρκτου, προτιμούσε να την ξαναφιλήσει εκείνος, που καθόταν δίπλα της και την χάζευε, να κοιτάει τα αστέρια...
Και εκείνος έσκυψε από πάνω της και την ξαναφίλησε...
Τώρα έκλεισε τα μάτια της και δεν ήθελε να βλέπει τίποτα...
Το μυαλό της γέμισε με τη γεύση της φράουλας,που είχε το φιλί στο στόμα της...
Πέρασε την γλώσσα της πάνω από τα ήδη υγρά χείλια της, χάϊδεψε με τα δάχτυλά της το πρόσωπό του.
Ενας γνωστός άγνωστος της ήταν, μά, ήταν γνώριμος ήδη...
-Είναι αργά ",του είπε, "πάμε;"...
Εφυγαν αγκαλιασμένοι, χωρίς να μιλάνε...
Οταν εκείνη μπήκε στο αυτοκίνητό της και έβαλε μπρος, γύρισε να τον κοιτάξει ,για να τον χαιρετίσει...
Και έτσι, εκεί, ακριβώς πάνω από το κεφάλι του, ψηλά στον ουρανό, είδε την Μεγάλη Αρκτο να απλώνει ένα- ένα τα αστέρια της και να της χαμογελά ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου