"Ξημερώματα στο δρόμο ρίχνω πετονιά, πιάνω τον εαυτό μου, και χάνω το μυαλό μου"....
Τέλειωσε το τσίπουρο, τελείωσαν και τα πουράκια... Εκλεισε το μαγαζί...
Μπήκα στο αυτοκίνητο και γύρισα σπίτι...
Οταν οδηγείς, δεν πρέπει να αποδείξεις οτι μπορείς να περπατάς ευθεία...
Ευτυχώς!!!
Αλλά δεν έχει σημασία, γιατί το θέμα μας ήταν η Τ..... οχι εγώ...
Εγώ απλά χόρεψα τη ζεϊμπεκιά μου.
Και στο τέλος, αντί να πιώ το τσίπουρο από το ποτήρι που ήταν κάτω τού'δωσα μιά και το κλώτσησα...
Αϊ στο διάολο... να πάει κι'αυτό και όλα...
Και οταν μου έτεινες το χέρι να μου πείς "μπράβο, σε παραδέχομαι", εγώ, γύρισα την ανάστροφη της παλάμης μου, και σε ακούμπησα με τ'ακροδάχτυλα...
Κι'όταν μου ζήτησες το τηλέφωνό μου, στό'γραψα στη χαρτοπετσέτα, μ'ένα φιλί...
Γιατί αυτό είναι τελικά η ζωή,
Μιά, δυό ,τρείς, δέκα εκατό, χίλιες, στιγμές αυθόρμητες...
Αλλά όλες μοναδικές και όλες αληθινές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου