Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ...

Εννιά μήνες πέρασαν!
Μιά εγκυμοσύνη!
Επί εννιά μήνες, κυοφορούσα μέσα μου τον πόνο του χωρισμού μας.
Τον έζησα από την πρώτη μέρα της σύλληψης, να ζεί και να μεγαλώνει, να σαλεύει μέσα μου και να μου ματώνει τα σωθικά.
Μιά-δυό φορές, πίστεψα πως θα απέβαλλα αυτό το τερατόμορφο πλάσμα που με είχε κυριεύσει και δεν με άφηνε σε ησυχία, που στοίχειωνε τις μέρες και τις νύχτες μου και μου ρουφούσε την ζωή.
Αλλά αποδείχτηκε πιό δυνατό, άντεξε, και έμεινε μέσα μου, κολλημένο να ρουφάει την ζωή απ'τη ζωή μου και να μεγαλώνει, να θεριεύει, να με κυριαρχεί.
Εκλαψα, χτυπήθηκα, μάτωσα. Σαν μάνα, που καταβάθος, γνώριζε πως μεγαλώνει μέσα της ένα θηρίο,ένα τέρας της φύσης, αλλά που, δεν έχει κουράγιο να το σκοτώσει, γιατί είναι το σπλάχνο της.
Που χαϊδεύει την κοιλιά της, που το προστατεύει και παρακαλάει ταυτόχρονα να το γεννήσει νεκρό, για να σταματήσει εκεί το κακό!
Εννιά μήνες!
Στην αρχή, ο πόνος κρυβότανε σαν την κοιλιά που ακόμα δεν φαίνεται καλά...
Και όσο περνούσε ο καιρός και η κοιλιά φούσκωνε, ο πόνος μεγάλωνε. Ο τόπος δεν με χώραγε, το σπίτι μου με έπνιγε, οι φίλοι μού ήταν ανυπόφοροι πολλές φορές, το κρεβάτι μου, δεν είχε λες, ύπνο και γαλήνη να μου προσφέρει.
Εννιά μήνες ! Πού πέρασαν μέρα με τη μέρα, με τον πόνο και την αγωνία της μάνας που περιμένει, νά'ρθει ο καιρός.
Και έφτασε η ώρα του τοκετού!
Οι πόνοι της γέννας. Αφόρητοι. Στιγμές που νομίζεις πως δεν θα τελειώσουν ποτέ, πως δεν θα λυτρωθείς ποτέ απο αυτό το μαρτύριο.
Σπάραξα πάνω στο κρεβάτι. Μούσκεψα για τελευταία φορά το μαξιλάρι μου από τα δάκρυα, και γέννησα το χωρισμό μας.
Κράτησα το νεκρό σπλάχνο μου αγκαλιά για τελευταία φορά, όλο το βράδυ.
Το πρωί, σηκώθηκα και πλύθηκα, λούστηκα, ντύθηκα.
Τύλιξα το νεκρό χωρισμό μας σε μιά κουβέρτα, σαν πεθαμένο μωρό. Κοίταξα την φωτογραφία σου δίπλα στο κομοδίνο, την πήρα μαζί, τα έβαλα όλα σε μιά σακούλα και τα πέταξα στον κάδο των σκουπιδιών.
Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής...
Σκληρός, αμείλικτος και δεν σταματάει να προχωράει παρά μόνο, πάντα εμπρός...

1 σχόλιο:

Marina είπε...

Μια χαρά σε βρίσκω, που δοκίμασες, τα εδωσες όλα και στο τέλος δεν άρχισες τις κλάψες, τον τυλίξες σε σακκούλα και τον πέταξες, τον λαμάκα.
Και εγώ πέταξα στη θάλασσα τη βέρα του πρώτου μου γάμου, μετά το διαζύγιο.. Στα τσακίδια