Μιά φωτογραφία σου!
Μιά φωτογραφιία σου ζητάω!
Να συγκρίνω την ανάμνησή μου με την πραγματικότητα.
Να ξαναθυμηθώ τα μάτια σου,
Πόσο ανόητη ήμουν να πιστέψω οτι μπορεί να σε ξεχάσω, να σε ξεπεράσω.
Όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο πολύ μου λείπεις!
Όσο πιο πολλούς ανθρώπους γνωρίζω, τόσο πιο πολύ σε εξιδανικεύω.
Εσύ, με τα χιλιάδες ελαττώματα, εσύ, που μου’λεγες, τι θέλω εγώ να μπλέξω με σένα που ήσουν σαθρός; Έτσι δεν μου’λεγες;
Χαλασμένος! Αυτό έλεγες! Σάπιος! “Rotten”, μου’χες πει την πρώτη φορά που σε γνώρισα, και ‘γω, με τα φτωχά τότε αγγλικά μου, είχα ψάξει στο λεξικό για να βρω τι σημαίνει αυτό. “Rotten” εσύ, ο άσπιλος, ο αμόλυντος, εσύ που βουτούσες κάθε στιγμή στην βρώμα του κόσμου και κατάφερνες να βγαίνεις καθαρός.
Εσύ με τα χίλια ελαττώματα, που κανένα τους δεν κατάφερε ποτέ να σε κάνει να φανείς κακός και άσχημος.
Χαμογελούσαν τα μάτια σου για μιά στιγμή, και όλα μπορούσε να σου τα συγχωρέσει κανείς!
Έφυγα κάποια στιγμή, όπως έπρεπε να κάνω.
Με αναζήτησες, αντιστάθηκα.
Πίστεψα πως σε ξεπέρασα.
Πως σε νίκησα!
Γύρισα πίσω και προκάλεσα τον εαυτό μου να σε ξαναδώ.
Σε αντίκρυσα στο κρεβάτι , άρρωστο πιά, αδύναμο ατημέλητο. Έμεινα λίγα λεπτά μαζί σου, και έφυγα τρέχοντας γιατί φοβήθηκα! Γιατί δείλιασα!
Τον εαυτό μου φοβόμουν, συνειδητοποιώ τώρα πιά.
Φοβόμουν να μείνω, γιατί κατά βάθος ήξερα πως δεν σε είχα ξεπεράσει.
Λίγο αν έμενα ακόμα δίπλα σου, αυτή η ακαταμάχητη γοητεία σου θα με είχε συνεπάρει πάλι και θα ήμουν έρμαιό της.
Κρατήθηκα μακρυά σου, στους τελευταίους μήνες της ζωής σου.
Πόσο μετανοιώνω γι’αυτό τώρα! Πόσο μου λείπεις. Θεέ μου!
Πόσο θάθελα να σου είχα κρατήσει το χέρι στις τελευταίες σου στιγμές!
”Να’σαι πάντα ερωτευμένη με την ζωή”, μου έλεγες, “Μην ψάχνεις ανθρώπους μου’λεγες, να βρισκεις!”
Σε είχαν κάνει σοφό τα ναρκωτικά. Σε κατέστρεψαν, σε σκότωσαν, αλλά σου έδωσαν μιά σοφία που ποτέ αλλοιώς δεν θα είχες αποκτήσει.
Σε πήραν απο μένα κα σ’έδωσαν στ’αστέρια.
Δεν ξέρω αν θα ‘μασταν ακόμα μαζί αν ήσουν αλλοιώς. Σε χάσαμε όλοι όσοι σε αγαπούσαμε,και κάποιοι, σε ξεχάσανε κιόλας!
Σε άλλους, μας λείπεις.
Μαθαίνεις όμως, να ζεις με την απουσία κάποιου.
Συνηθίζεις να ζεις χωρίς αυτόν!
Συνεχίζεις!
Δεν μπορείς να κάνεις και αλλοιώς!
Η ζωή προχωράει, και μαζί της προχωράμε και εμείς,
Μας έρχονται τα ανάποδα και τα στραβά, σκύβουμε το κεφάλι, και μετά ξανασηκωνόμαστε.
Έτσι δεν με ήθελες; Έτσι δεν μου’λεγες;
Πως άμα ήμουν δυνατή, όλα θα τα μπορούσα;
Έτσι είμαι λοιπόν! Δυνατή!
Να σε σκέφτομαι και να μου λείπεις, και να αντέχω!
Να προχωράω στη ζωή μου, ακόμα και αν μου είναι αβάσταχτη η θύμησή σου!
Και να έχω την δύναμη, κάτι τέτοια απογεύματα να σε θυμάμαι θαμπά, και να ψάχνω απελπισμένα για μιά φωτογραφία σου!
Υ.Γ. Τις άσπρες πασχαλιές που μου είχες κάποτε στείλει, τις έκανα νυφιάτικη ανθοδέσμη, και έτσι, έγιναν οι γάμοι μου μνημόσυνο στο χαμό σου.
Σε πήρε η άσπρη σκόνη και σε σκόρπισε στον αέρα, να σ’αναπνέω καθημερινά, για το υπόλοιπο της ζωής μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου