Φεύγεις κι' εσύ αγάπη μου!
Ζήσαμε μαζί 365 μέρες, και τώρα, σε λίγες ώρες με εγκαταλείπεις, όπως και όλοι οι άλλοι.
Μέσα σ'αυτό τον χρόνο, μ'έκανες να πονέσω, πολύ, να κλάψω, πολύ, αλλά και να γελάσω κάποιες στιγμές.
Με αφήνεις, όπως και όλοι οι προηγούμενοι, λίγο πιό σοφή, λιγάκι πιο πικραμένη, βλέπεις, η πίκρα δυστυχώς είναι αθροιστική! Και αναγκαστικά, ένα χρόνο πιό μεγάλη.
Μου αφήνεις στον ουρανό, ένα τεράστιο, ολόγιομο, φωτεινό φεγγάρι.
Για συντροφιά και οδηγό, στα σκοτάδια του καινούργιου που μπαίνει στη ζωή μου.
Θα μου δείξει αραγε τον δρόμο ο επόμενος; Η θα πρέπει πάλι μόνη μου να βρω την άκρη;
Ζήσαμε μαζί στιγμές μοναδικές αυτό τον χρόνο.
Μου τις χάραξες σαν τατουάζ στο κορμί και στη ψυχή μου!
Και έτσι, θα τις έχω πάντα μαζί μου απο 'δω και μπρός. Μαζί με όλες τις άλλες που μου άφησαν και οι υπόλοιποι.
Κρέμασα πάνω από την εξώπορτά μου ενα κλαδί από "γκύ και ού" και θα περιμένω απο κάτω,να με φιλήσει ο επόμενος, καθώς θα ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου, οταν θα γυρίσω πιά, αργά το βράδυ.
Θα είναι ενα γλυκόπικρο μοναχικό φιλί, που θα έχει την γεύση του ποτού και των τσιγάρων της βραδυάς, ανακατεμένα μαζί με την ελπίδα της μέρας πού θα ξημερώνει.
Και, μπορεί και να προλάβει να πέσει πάνω του καμμιά αχτίδα αυτού του υπέροχου φεγγαριού που εκείνη την ώρα θα δύει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου