Θυμάσαι την τρέλλα που μας είχε κυριεύσει αγάπη μου;
Ουτε στιγμή δεν αντέχαμε μακρυά ο ένας από τον άλλον.
Και υπήρχαν μέρες ολόκληρες που ούτε να μιλήσουμε δεν μπορούσαμε!
Δάγκωνα τα χείλια μου από την απελπισία και τη λύσσα! Τα μάτωνα!
Νόμιζα πως τρελλαινόμουν!
Εσφιγγα τα χέρια μου ανάμεσα στα πόδια μου όλη την νύχτα για να μην φωνάξω από την λαχτάρα μου για την ανάγκη σου!
Πεταγόμουν από το κρεβάτι στη μέση της νύχτας, και στριφογύριζα στο σπίτι σαν τρελλή. Και η απουσία σου, με κυνηγούσε από δωμάτιο σε δωμάτιο και έπαιζε με τα νεύρα μου!
Και μετά, κάποια στιγμή, κάποια μέρα, ερχόσουν, και έπεφτα μέσα στην αγκαλιά σου και τα ξέχναγα όλα.
Ούτε θυμάμαι πως ανεβαίναμε τα σκαλιά για να βρεθούμε στο κρεβάτι μας, Προλαβαίναμε άραγε πάντα να φτάσουμε μέχρι εκεί;
Κι'όταν έφευγες πάλι, έπεφτα σε ενα βαθύ ύπνο για να μην σκέφτομαι την έλλειψή σου από δίπλα μου.
Και το πρωί, οταν έψηνα τον καφέ μου, περίμενα να πιώ την τελευταία γουλιά, για να γυρίσω μετά το ντελβέ και να κοιτάξω στα σχέδια που είχε κάνει αν θαρχόσουν ξανά και πότε.......
Πόσους καφέδες ήπια έτσι; Πόσα τσιγάρα κάπνισα περιμένοντάς σε;
Πόσες φορές είπα πως πρέπει να τελειώσει το μαρτύριο αυτό;
Πόσες φορές αναρωτήθηκα γιατί το άρχισα αφού το ήξερα;
Και μετά έβλεπα το γυμνό κορμί σου πάνω στο κρεβάτι παραδομένο μετά τον έρωτα και ήξερα όλες τις απαντήσεις, και τις καλές και τις κακές.
Ολες ήταν εκεί!
Γραμμένες πάνω σ'αυτή την πλάτη που λάτρεψα από την πρώτη φορά και χάραζα με τα δάχτυλά μου, στη κάθε δική μας μοναδική στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου