Οι αξιωματικοί της φρουράς, της έφεραν το κεφάλι του πάνω στον ασημένιο δίσκο.
Τα μάτια του ήταν κλειστά σαν να ονειρευόταν και τα χείλη του ήταν ακόμα ζεστά. Μιά σταγόνα αίμα, είχε κυλήσει από τον κομμένο λαιμό, και είχε λερώσει το κάτασπρο σεντόνι με το οποίο ήταν τυλιγμένο το κεφάλι.
Πήρε στα χέρια της το άψυχο πρόσωπο, πλησίασε το δικό της στα ζεστά ακόμα χείλη του, έσκυψε, και ακούμπησε τα δικά της πάνω τους.
Το πρόσωπό της είχε μια έκφραση απελπισίας και σατανικής ηδονής μαζί.
"Τα φίλησα τελικά τα χείλη σου Ιωάννη", ψιθύρισε με τα μάτια της πλημμυρισμένα από τα δάκρυα. "Μπορεί να χρειάστηκε να σε σκοτώσω, αλλά τα φίλησα"!
Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η τρέλα του έρωτα και του πάθους αγάπη μου;
Σηκώθηκες από το τραπέζι και ετοιμάστηκες να φύγεις.
Δεν θα μπορούσα να σε σκοτώσω για να σε έχω δικό μου!
Αλλά, μαζεύοντας τα άδεια πιάτα από το τραπέζι, πήρα το ποτήρι σου, το έφερα αργά, ηδονικά στα χείλη μου έγλειψα όλη του την περίμετρο και τελικά, με μιά απερίγραπτη αίσθηση ευχαρίστησης, ήπια την τελευταία σταγόνα του κρασιού που είχε μείνει μέσα.
Μπορεί να μην σε φίλησα οταν σε καληνύχτισα, αλλά, αυτή η τελευταία γουλιά του ποτηριού σου, άξιζε για μένα, όσο και τα εφτά πέπλα του χορού της Σαλώμης...
1 σχόλιο:
tha to valoume ki afto sto photobook??? arhizo na fovamai!!
Δημοσίευση σχολίου