Αλλες φορές είναι δύο, αλλες τρείς, ή τέσσερεις μέρες πρίν από τα Χριστούγεννα.
Ο χρόνος μπορεί να διαφέρει, η μελαγχολία και η θλίψη, είναι πάντα η ίδια.
Μπορεί να φταίει που δεν περιμένω τον Αγιο Βασίλη πιά, μπορεί πού, όσο και αν κοιτάζω στον ουρανό, δεν μπορώ να βρώ το δικό μου χριστουγεννιάτικο αστέρι.
Μπορεί ακόμα, που, όσους βάτραχους και αν φίλησα στη ζωή μου, οι πρίγκηπες που βγήκαν απ'αυτούς, ηταν χειρότεροι και απο εφιάλτες...
Για κάποιο λόγο, το δικό μου χριστουγεννιάτικο παραμύθι, δεν σταματά στις φωτισμένες βιτρίνες και στα χρυσαφένια περιτυλίγματα των δώρων, αλλά πάντα τελειώνει με "το κοριτσάκι με τα σπίρτα."
Δεν θέλω πιά αγάπη μου να ανάβω τα σπίρτα περιμένοντας να έρθεις και προσπαθώντας να κρατηθώ ζεστή.
Φέτος, με το τελευταίο μου σπίρτο, θ'ανάψω το πουράκι μου.
Θα το ρουφήξω μέχρι την τελευταία του τζούρα, αυτή που σχεδόν σου καίει τα δάχτυλα...
Και μετά, θα γυρίσω σπίτι μου να χωθώ στο κρεβάτι μου.
Θα πάρω αγκαλιά το αρκουδάκι μου και θα σ'ονειρευτώ, έτσι όπως εγώ σε θέλω και οχι έτσι όπως είσαι στην πραγματικότητα εσύ...
1 σχόλιο:
Οι "φωτισμένες βιτρίνες"... Δεν είναι περίεργο; Σταματάς στο πέρασμά σου, κοιτάς μέσα τους. Στιγμιαία αισθάνεσαι λίγη γλυκιά ζεστασιά αντικρύζοντας το στολισμό και τα φωτάκια τους... Μα, πρόσεξες κάτι; Κάτι πολύ "περίεργο"; Καθώς στέκεσαι εσύ απέξω τους, η θωριά σου - αχνή εικόνα - καθρεφτίζεται στο τζάμι της βιτρίνας. Για μια στιγμή, αυτή η αχνή εικόνα σου, γίνεται "κομμάτι" της στολισμένης βιτρίνας. Για μια στιγμή, γίνεσαι διάφανο μέρος του γιορτινού στολισμού... Δεν είναι περίεργο;
Αλλά μετά φεύγεις... Για "κάποιο λόγο, το δικό μας χριστουγεννιάτικο παραμύθι, δεν σταματά (για πολύ) στις φωτισμένες βιτρίνες"... Πάντα υπάρχει ένας "λόγος" να φεύγουμε...
Δημοσίευση σχολίου