Θυμάμαι, λίγους μήνες πρίν σε γνωρίσω οτι περνούσα τις νύχτες στο σπίτι μου, μόνη μου, με μιά έντονη ανάγκη να ερωτευθώ, να μου καίει τα σωθικά μου.
Εβγαινα τα βράδυα έξω, γνώριζα κόσμο, μα πάντα γύριζα στο σπίτι το βράδυ με μιά απογοήτευση πώς κανείς δεν μπορούσε να μου κινήσει το ενδιαφέρον, να μου κάνει αυτό το καταραμένο "κλικ', που χρειάζεται για να ξεκινήσει στο μυαλό μας, αυτή η θαυμάσια διαδικασία που λέγεται "έρωτας"....
Δεν ήταν οι άνθρωποι πού γνώριζα για πέταμα, απλά, εγώ, ένοιωθα μέσα μου σαν "παγωμένη", σαν, τίποτα να μην μπορούσε να μου ζεστάνει την καρδιά μου,σαν να ήταν ναρκωμένα και το σώμα και το μυαλό μου, και δεν μπορούσαν να αντιδράσουν σε κανένα ερέθισμα.
Είχα περάσει αρκετούς μήνες έτσι, σχεδόν είχα αρχίσει να πιστεύω και να δέχομαι οτι η υπόλοιπη ζωή μου θα συνεχιζόταν έτσι....ειχα αρχίσει να το συνηθίζω....
Κάπου κάπου, ένοιωθα αυτό το κάψιμο στα σωθικά μου , και έλεγα πως, " δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα μου συμβεί,θα ερωτευθώ ξανά...."
Και έγινε τελικά....
Ξαφνικά, μαζί με την Ανοιξη, που έμπαινε δειλά δειλά, μπήκες και σύ στη ζωή μου σαν σίφουνας.
Και την αναποδογύρισες.....
Πόσο κράτησε το όνειρο? Πότε άρχισε να χαλάει?
Δεν μπορώ να πώ με σιγουριά.
Μετά, τράβηξε για αρκετό καιρό μέχρι να τελειώσει...
Και τώρα, αναρωτιέμαι πάλι αν θα μου περάσει ποτέ, αν θα πάψει να πονάει κάποια στιγμή, αν αυτό το καταραμμένο "κλικ" θα ξεκλειδώσει κάποια στιγμή, να με αφήσει ήσυχη και ήρεμη.
Φαντάζομαι πως ο Χρόνος θα το κάνει σιγά σιγά, αλλά ακόμα είναι νωρίς....
Προς το παρόν, παίρνω κάθε βράδυ αγκαλιά την φωτογραφία σου, την ακουμπάω στο στήθος μου και αφού μουσκέψω το μαξιλάρι μου, κάποια στιγμή, προς το ξημερώμα, αποκοιμιέμαι....
Περνάνε οι μέρες, οι μήνες, ο καιρός,
Ετσι κάπως, φαντάζομαι θα περάσεις και σύ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου