Αγάπη μου,
Ολα μπορώ να τα αντέξω μακρυά σου. Το μόνο που δεν αντέχεται, είναι το πρωϊνό ξύπνημα δίπλα στο άδειο σου μαξιλάρι....
Και πρέπει να πάψω επιτέλους να σε περιμένω να μου χτυπήσεις την πόρτα μέσα στην νύχτα και να μου πεις οτι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα.
Και να πάψω να κοιτάζω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας μήπως και σε δώ έξω στο δρόμο.
Αρχίζω σιγά σιγά να το συνηθίζω. Μέσα στην μέρα, το απόγευμα, το βράδυ όταν ετοιμάζομαι να βγώ έξω.
Οταν γυρίζω σπίτι είναι δύσκολο.
Αλλα το πρωϊνό ξύπνημα δεν αντέχεται.
Αλήθεια σου λέω. Ανόιγω τα μάτια μου και τα ξανακλείνω αμέσως. Δεν θέλω να ξυπνήσω. Δεν αντέχω να απλώσω το χέρι μου στήν άδεια μερηά του κρεβατιού, στό άδειο μαξιλάρι.
Από το μπάνιο λείπει η μυρωδιά του πρωϊνού ξυρίσματος και της κολώνιας σου.
Κουκουλώνομαι ξανά στα σκεπάσματα και εύχομαι να μην έρθει η μέρα, να μην περάσει η ώρα, να μην πρέπει να σηκωθώ επιτέλους και να κατέβω στην άδεια κουζίνα να κάνω καφέ.
Το πρωϊνό, αυτό το πρωϊνό που σου ετοίμαζα και ο καφές που πίναμε μαζί, που σε κατέβαζα μέχρι την πόρτα του γκαράζ, και σε φιλούσα για καλημέρα, που σε κοίταγα μετά να φεύγεις με το αυτοκίνητο.
Η μέρα, που δεν έχει πιά νόημα να αρχίσει, χωρίς την προσμονή της βραδυνής επιστροφής σου.
Η κάθε μέρα, από 'δω και μπρός, μέρα με την μέρα, μέχρι να την συνήθίσω και αυτή.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου