Η φθινοπωρινή Πίνδος είναι ενας Παράδεισος. Και το επετειακό της "ΟΧΙ"... μιά μαχαιριά στην καρδιά μου...... Σαν αυτό που μού'πες εσύ.....
Τα χρώματά της και τα αρώματα της φύσης σε μεθάνε....Και ο καιρός μου κάνει χάρη, λες και παίζει με τον πόνο μου!
Η λιακάδα και αυτή η γλυκειά υγρασία του φθινοπώρου, διακόπτονται κάθε τόσο από κανένα πεντάλεπτο ψιλόβροχο, όσο χρειάζεται για να βγεί μετά το ουράνιο τόξο, και να σημαδέψει κατευθείαν στην καρδιά μου που πονάει αβάσταχτα πολύ......
Διαδρομές μαγευτικές, συνδιασμένες με μουσικές ανάλογες. Από τους "γάμους του Φίγκαρο", μέχρι "Το σημάδι", έτσι, μόνο, για να με φτάνουν στα όριά μου......
Τα μάτια μου δεν χορταίνουν τα χρώματα του φθινοπώρου στα φύλλα των δέντρων. Ο αέρας εδώ ψηλά, στο βουνό , και η ομορφιά του τοπίου σου κόβουν την ανάσα...... Και ο καταρράκτης, σκεπάζει με την βουή του και την πιό τέλεια μουσική σύνθεση....
Και το μυαλό μου είναι πάντα κομμένο στα δύο, για να μπορεί να μοιράζεται έστω και έτσι, όλα αυτά που ζώ, μαζί σου.......
"Αχ και να σ'είχα εδώ"..... μαζί μου!
Να σου τραγούδαγα το τραγούδι και ας είμαι φάλτσα σαν ψάρι..... Θα σου τραγούδαγα μόνο με την ψυχή μου......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου