Μιά τόση δα, λεπτή, αόρατη σχεδόν γραμμή. Eνα κόψιμο που δεν το βλέπεις, αλλά που τσούζει και πονάει , και φτάνει ο πόνος μέχρι το κόκκαλο, και σου τρυπάει την καρδιά.
Μιά χαρακιά, που σου τσακίζει την ψυχή αλλά που η ουλή της θα κλείσει απ'έξω, και θα είναι πάντα ανοιχτή από μέσα.....Αυτές οι πληγές δεν κλείνουν ποτέ τελικά...Και είτε είναι αλάτι , είτε είναι άρωμα αυτό που ακουμπάει πάνω, πάντα τσούζουν για να σου θυμίζουν το κόψιμο.
Κάποτε αγάπησα σκέφτεσαι τότε..... πρίν κοπώ, αγαπούσα πολύ...
Και τώρα συνεχίζω να αγαπάω, αλλά τώρα πονάει ! Και έτσι, τώρα τραβάω το χέρι μου μακρυά, το φέρνω στο στόμα και γλύφω την πληγή.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου