Αξιον Εστι.....

Το Mesulid, το Xanax, το Lexotanil,
το Lonarid, το Famvir το Saroten,
το Norgesic,το Zantac το Pactens...
Σαν άλλος Ελύτης, γράφω και 'γώ το δικό μου "Αξιον Εστί".. Δεν πάω για Νόμπελ, άλλωστε με την χρήση-κατάχρηση που κάνω, δεν νομίζω οτι και να το άξιζα, θα προφθάσω!!!!Αλλά, προς Θεού μην νομίσετε οτι κοροϊδεύω...
Μέσα σ'αυτά τα πολύχρωμα μικρά χαπάκια, κρύβεται όλος ο πόνος και η πίκρα μιάς ζωής που δεν "πέτυχε στο ψήσιμο", και που την τρώω, γιατί λυπάμαι να την πετάξω.....στα σκουπίδια.
"Αφρίζει - ξ'αφρίζει"... έτσι δεν λέει η παροιμία??? ¨Ετσι κάνω και 'γω λοιπόν. Καταπίνω τα λάθη και τις φοβίες μου, με μεγάλες μπουκιές, αναμασάω τις ανασφάλειές μου, και η ζωή συνεχίζεται....
Μερικές φορές, πιάνω πάτο.... αλλά έχω μάθει πιά, πως τίποτα δεν είναι μόνιμο.
Και έτσι μετά από λίγο, αφού πρώτα ρίξω ενα γερό κλάμα και βγάλω προς τα έξω λίγο απο αυτό το παράπονο που με πνίγει και μου κόβει την ανάσα χρόνια τώρα, μαζεύω το κουράγιο που μου μένει, και ξανασηκώνομαι. Στέκομαι στα πόδια μου, και συνεχίζω.
Ολοι αυτό κάνουμε, δεν πιστεύω οτι κάνω κάτι σπουδαίο...Ολοι το ίδιο δεν κάνουμε τελικά?
Ακόμα και αν πολλοί απο εμάς δεν το ομολογούμε ούτε καν στον εαυτό μας.
Εχω μάθει να ξεχωρίζω στο βλέμμα των ανθρώπων αυτούς που έχουν "πιάσει πάτο". Κάτι στον τρόπο με τον οποίο σφίγγουν τα χείλια τους, σου το λέει. Υπάρχει μιά πίκρα, σαν μικρή ρυτίδα, στην άκρη των ματιών τους.
Δεν μπορείς να την διακρίνεις εύκολα, πρέπει να είσαι και σύ , ένας απο αυτούς.....
Και είναι και αυτό το βλέμμα το αδιαόρατα "φευγάτο"... αυτό, που το ξέρουν μόνο όσοι έχουν "ταξιδέψει "μαζί του.